Το επικίνδυνο παρεάκι του Αλέξη προσπαθεί «να αλλάξει την σκυτάλη»...
Ο λαός καλείται να εκλέξει και επισήμως τους δημίους του
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να «αυτομολήσει» και να ενσωματωθεί στις φιλομνημονιακές δυνάμεις, απώλεσε και το ηθικό έρεισμα να υφίσταται ως κυβέρνηση, αλλά και ως κόμμα, αφού εξαιτίας ενός προγράμματος που δεν υπήρξε, οδηγήθηκε σε μία διαπραγμάτευση που παταγωδώς απέτυχε, εγκατέλειψε τις βασικές ιδεολογικές του αρχές και αφού απογοήτευσε στον μέγιστον βαθμό, όλως παραδόξως στράφηκε εναντίον της χώρας και του λαού, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε... συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα την υποστήριξη όλων των φιλομνημονιακών ΜΜΕ!
"Φίλος ο Αλέξης, φιλτάτη η αλήθεια" δήλωσε ο Μανώλης Γλέζος. Έτσι, κοινή ομολογία (των ακόμη αντικειμενικά σκεπτόμενων πολιτών) είναι πως η στροφή του Αλέξη Τσίπρα (και της κυβερνητικής του παρεούλας) αποτέλεσε και τον καταλύτη δημιουργίας ενός αμφιλεγόμενου πολιτικού δυναμικού (αριστερή πλατφόρμα), ο οποίος ενέχει περισσότερο χαρακτηριστικά «δοχείου υποδοχής» των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του Αλέξη. Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός επιθυμεί να λειτουργήσει ως πολιτικό και ηθικό άλλοθι της ψευδοαριστεράς, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσει «καινοφανή» επιχειρήματα (π.χ. δραχμή) περί διαχείρισης της κρίσης που βιώνει η χώρα. Λεκτικά επιχειρήματα τα οποία δεν συνοδεύονται από την δημοσιοποίηση κάποιου μεσοπρόθεσμου προγράμματος, αλλά επιμένουν στην τακτική (επιτυχημένη συνταγή) της δημιουργίας συναισθηματικής φόρτισης και, στηρίζονται, κυρίως, στο «κρυμμένο μήνυμα» (που χρησιμοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ) του «δεν πληρώνω».
Ως αντιπολίτευση, αλλά και ως πρωθυπουργός, με διαφορετικές στοχεύσεις, ο Αλέξης Τσίπρας συμμάχησε με τον διάβολο. Και δεν διστάζει να ξανασυμμαχήσει προκειμένου να αποφύγει τα τραγικά για τον ίδιο αποτελέσματα των πολιτικών του επιλογών. Ο Αλέξης Τσίπρας, μη θέλοντας να συσχετισθεί με τους εφαρμοστικούς νόμους του τρίτου μνημονίου, οδηγεί τη χώρα σε εκλογές στις οποίες δεν θα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις εκπροσώπησης όλων όσων επιθυμούν οι πολίτες. Ο ίδιος, έχοντας απωλέσει την λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου του 2015 (κέρδισε τις εκλογές με το περίφημο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης»), έχοντας εξαπατήσει και αδιαφορήσει πολιτική στον μέγιστο βαθμό όσον αφορά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αρνούμενος ακόμη και τις ίδιες τις (καταγεγραμμένες) δηλώσεις του, επέλεξε να οδηγήσει την χώρα (για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο) σε εκλογές, των οποίων το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά αλλού πέρα από τη δημιουργία μίας συγκυβέρνησης (που θα ονομαστεί εθνικής ενότητας ή εθνικού σκοπού, χωρίς να προσδιορίζεται ο λόγος δημιουργίας της και το σχέδιο λειτουργίας της) καθαρά φιλομνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, ρίχνοντας στον Καιάδα ολόκληρη τη χώρα.
Οδεύοντας σε εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία να εμφανίζεται ως το κόμμα που θέλει να τις αποφύγει (αφού δεν θέλει να φέρει την ευθύνη της κατάθεσης των εφαρμοστικών νόμων του τρίτου μνημονίου), ελπίζοντας πως έτσι θα κατορθώσει να ανασυνταχθεί ή να αποφύγει μία νέα καταδικαστική απόφαση του λαού, αντιλαμβανόμαστε πως η επιχείρηση διαμοιρασμού ευθυνών από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα (και της παρεούλας του), αποτελεί ουσιαστικά ένα πολιτικό όνειδος, αφού δεν αποσκοπεί σε οποιοδήποτε σχεδιασμό διάσωσης της χώρας. Η επιμονή στην επιλογή της διάσωσης των κομμάτων και όχι της χώρας, είναι τελικά ένας από τους πλέον αρνητικούς βασικούς παράγοντες λειτουργίας του πολιτικού σκηνικού, το οποίο ασθενεί (επί δεκαετίες) αλλά δεν έχει καμία διάθεση να διορθώσει τα δικά του κακώς κείμενα και επιλέγει (επί μονίμου βάσεως) να λειτουργεί παρασιτικά ως προς την ίδια τη χώρα… Η Νέα Δημοκρατία, με βεβαρυμένο φιλομνημονιακό παρελθόν, αλλά και με καταγεγραμμένη πολιτική αναξιοπιστία (η περίφημη «στροφή» Σαμαρά προς τις επιταγές της Μέρκελ και της γερμανικής Ευρώπης), κατανοεί πως η με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχή της σε ένα κυβερνητικό σχήμα, αποτελεί πολιτική αυτοκτονία και οριστική διαγραφή της ως κομματικού μηχανισμού από την πολιτική ζωή της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ, επίσης βεβαρυμένο ταμάλα με την πολιτική διαφθορά, την συστηματική αλλοίωση του Συντάγματος, αλλά και την είσοδο της χώρας στο καθεστώς μνημονίων – κατοχής, πνέοντας τα λοίσθια, προσέλαβε την Φώφη Γεννηματά ως «θυρωρό» που θα κλείσει οριστικά την «πόρτα του μαγαζιού», προϊδεάζοντας για το τι μέλλει γεννέσθαι στα πολιτικά κόμματα που θα ακολουθήσουν τα βήματα του πάλαι πότε κραταιού ΠΑΣΟΚ…
Στα βήματα του ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα φτιαγμένο από καναλάρχες και μεγαλο-εργολάβους του δημοσίου, το «Ποτάμι», που χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα αλλά με καθαρά φιλομνημονιακή (φιλογερμανική) πολιτική στάση και με άκρατο καιροσκοπισμό, επιθυμεί χωρίς ενδοιασμούς να μετέχει σε μία κατοχική κυβέρνηση, αδιαφορώντας για το –έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτο- πολιτικό αύριο. Η ανυπαρξία πολιτικής και οικονομικής πρότασης, αλλά κυρίως η επικίνδυνη άγνοια(;) επί των κρισιμότατων εθνικών θεμάτων, καθιστούν το ο πολιτικό «μόρφωμα» του Σταύρου Θεοδωράκη, ως έναν επικίνδυνο «καλοθελητή» των γερμανικών (και όχι μόνο) συμφερόντων…
Η περίπτωση των ΑΝΕΛ, εκτός από τον πρόσφατο τραγέλαφο με την ρίψη αυγών και άλλων τινών στον πρόεδρό του κόμματος και υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο, αποτελεί μία ακόμη περίπτωση κόμματος που διέθετε καταπληκτική «βιτρίνα», αλλά δεν είχε να διαθέσει τίποτε άλλο στην χώρα πέρα από εύκολα «παχιά λόγια» και υποσχέσεις των στελεχών του. Αποτελεί μία «καραμπινάτη» περίπτωση κόμματος που καπηλεύθηκε επιλεκτικά τον πατριωτικό χώρο και με αυτό τον τρόπο επέκτεινε την περαιτέρω διάσπαση του (λίαν ευχάριστο γεγονός για όσους δεν θέλουν να λειτουργούν οι Έλληνες πολίτες ως έθνος). Οι συνεχείς παραιτήσεις μελών και στελεχών του, αλλά και η απόλυτη απομάκρυνση της ηγετικής του ομάδας από το καταστατικό λειτουργίας των ΑΝΕΛ, κατέδειξαν για μία ακόμη φορά την σοβαρότατη «πολιτική ασθένεια» της ανακολουθίας λόγων και έργων. Στην περίπτωση των ΑΝΕΛ, που τον Ιανουάριο του 2015 ζητούσαν την ψήφο των πολιτών προκειμένου να λειτουργήσουν ως αντισταθμιστικός παράγοντας απέναντι στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ και η μετέπειτα πλήρης ασυμβατότητα ακόμη και με το καταστατικό του κόμματος, αποδεικνύονται ταφόπλακα μίας προσπάθειας που από το 2012 έδειξε πως οδηγούνταν στο κενό εξαιτίας της ματαιοδοξίας συγκεκριμένων υψηλά ιστάμενων στελεχών του. Έχοντας κλείσει τον «κύκλο» τους, οριστικά και αμετάκλητα, οι ΑΝΕΛ οδηγούνται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αφού δεν στάθηκαν ικανοί να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο – πρόταση διάσωσης της χώρας (για την ακρίβεια τέτοιο σχέδιο υπήρξε και κατατέθηκε το 2012 στην σύγκλιση των πολιτικών αρχηγών με τον Κάρολο Παπούλια, αλλά ο ίδιος ο κ. Καμμένος αρνήθηκε την ύπαρξη του όταν διαπιστώθηκε πως κανένα κόμμα δεν είχε πρόταση – πρόγραμμα και ο κ. Βενιζέλος απευθυνόμενος στον κ. Καμμένο του είχε πει «μπορεί να γίνει τώρα κυβέρνηση των ΑΝΕΛ, αλλά χωρίς τον κ. Καμμένο πρωθυπουργό»). Η παρένθεση των ΑΝΕΛ έκλεισε, άδοξα για όσους ρομαντικούς πατριώτες πίστεψαν πως «κάτι καλό θα μπορούσε να γίνει» και η επίδραση αυτής της «κακής προσπάθειας – παρένθεσης» λειτουργεί ως «φρένο» υγιών πολιτικών δυνάμεων που μέχρι σήμερα δεν έχει επιτραπεί –από το σύστημα- η ανάδειξή τους.
ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή αποτελούν δύο τελείως διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις, με την ίδια περίπου καταγεγραμμένη (επίσημα) δυναμική, είτε δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να κυβερνήσουν (ΚΚΕ) είτε αν κυβερνήσουν θα οδηγήσουν σε απόλυτη διεθνή (οικονομική και πολιτική) απομόνωση τη χώρα επειδή έχουν χαρακτηριστεί (δικαίως ή αδίκως, είναι τελείως αδιάφορο, ιδιαίτερα αυτή τη χρονική στιγμή) ως φασίστες και ναζιστές...
Έτσι, με ένα διαλυμένο και χωρίς ουσιαστικό ρόλο υπάρχον πολιτικό σκηνικό, απαντώντας στο ερώτημα του τίτλου, αν σήμερα έχουμε ή δεν έχουμε κυβέρνηση, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα δεν έχει κυβέρνηση. Τουλάχιστον δεν έχει κυβέρνηση η οποία εργάζεται υπέρ της υπεράσπισης των συμφερόντων (και της ακεραιότητας της χώρας) και υπέρ των Ελλήνων πολιτών, λόγω ανικανότητας παραγωγής κυβερνητικού σοβαρού σχεδιασμού και έργου, αλλά κυρίως, εξαιτίας της σχέσης των εκάστοτε κυβερνώντων με παρακείμενες της εξουσίας «οντότητες» που διέφθειραν και στη συνέχεια εκβίασαν συστηματικά τους ενίοτε κυβερνώντες. Βέβαια, και το γεγονός της αισχρής ταξινόμησης ιεράρχησης των κυβερνητικών προτεραιοτήτων, που έθεταν πάντα το συμφέρον του κόμματος πριν από τα συμφέροντα της χώρας, είναι μία ακόμη σοβαρότατη παράμετρος η οποία συνετέλεσε στα μέγιστα ώστε το Σύνταγμα της χώρας να διαβρωθεί με νόμους λίαν ύποπτους αλλά και να καταπατηθεί όποτε δεν υπήρξαν ικανά χρονικά περιθώρια για την αλλοίωσή του, καθιστώντας τους εκάστοτε κυβερνώντες υπεύθυνους για συστηματική παραβίαση των αρχών του Συντάγματος και για επικίνδυνη έκθεση της Ελλάδας σε κινδύνους που οδήγησαν στο τραγικό σήμερα, μετατρέποντας τη χώρα σε χώρο και αποικία δυνάμεων που στόχευσαν και εκτέλεσαν βάσει λεπτομερούς σχεδιασμού μία γενοκτονία εις βάρος του ελληνικού λαού αλλά και την καταλήστευση της Ελλάδας επί του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών της…
Χωρίς κυβέρνηση, λοιπόν, σε μία κρισιμότατη χρονική περίοδο (με συνταρακτικές γεωπολιτικές αναταράξεις στην περιοχή μας), καλούνται –για λόγους που ο πρωθυπουργός δεν επεξήγησε επαρκώς- οι πολίτες της χώρας να προσέλθουν στις κάλπες για να επιλέξουν μεταξύ των…. ανίκανων και επικίνδυνων ποιος είναι «ικανός» να βρεθεί στο τιμόνι της χώρας, η οποία έχει παραδοθεί προς λεηλασία στις ευρωκατοχικές (κυρίως γερμανικές) δυνάμεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η πολιτική ανικανότητα και ευθυνοφοβία καταστρέφουν ή απειλούν να καταστρέψουν μία χώρα. Είναι όμως η πρώτη –ίσως- φορά, που συντεταγμένες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, την σέρνουν προς την ολική καταστροφή της.
Το ζητούμενο, μέσα από όλα αυτά, είναι το τι πρέπει να κάνει και πως πρέπει να αντιδράσει ο ελληνικός λαός. Αν και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει σχηματισθεί ο χάρτης των πολιτικών κομμάτων που θα συμμετέχουν στις εκλογές, αν και δεν γνωρίζουμε τι προγράμματα(;) θα επικαλεσθούν κατά την προεκλογική περίοδο και τέλος, αν και δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ούτε την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών, πιστεύουμε πως οι συγκεκριμένες εκλογές αποτελούν μία υψηλής τεχνικής παγίδευση των πολιτών, η οποία επιβεβαιώνεται με τη δήλωση της Κομισιόν, η οποία ανέφερε πως αυτές οι εκλογές είναι μία ευκαιρία για να διευρυνθεί το μέτωπο των φιλομνημονιακών στην λαϊκή βάση…
Δεν γνωρίζουμε εάν κατά την προεκλογική περίοδο θα πέσουν και άλλα αυγά, ντομάτες, πέτρες ή και βοθρολύμματα κατά των υποψηφίων βουλευτών και αρχηγών κομμάτων. Γνωρίζουμε, όμως πως ο κυβερνητικός αιφνιδιασμός των εκλογών, ως επιπλέον στόχευση είχε την αφαίρεση πολύτιμου χρόνου από την σοβαρή πιθανότητα δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που θα είχαν προτάσεις ουσίας, με στιβαρές και σοβαρές καινοφανείς πολιτικές παρουσίες και που, τέλος, θα συγκέντρωναν ισχυρή δυναμική (λίαν επικίνδυνη για το παρόν φιλομνημονιακό πολιτικό δυναμικό) στην εμπιστοσύνη των πολιτών. Κύριος στόχος της επικείμενης εκλογικής διαδικασίας είναι η παράταση του πολιτικού (και οικονομικού) χάους στην Ελλάδα, με ένα υποταγμένο στις γερμανικές απαιτήσεις κυβερνητικό σχήμα – συνονθύλευμα, του οποίου η χρονική διάρκεια θα είναι αντιστρόφως ανάλογη της προθυμίας επιβολής των καταστροφικών για την Ελλάδα εφαρμοστικών νόμων.
Σύσταση προς σκεπτόμενους πολίτες: Αντίσταση επί της ουσίας, με άρνηση στήριξης των μηχανισμών κατοχής της χώρας, δηλαδή της κατοχικής οικονομίας… και ταυτόχρονη δημιουργία πυρήνων πολιτών που με υψηλές ταχύτητες θα δομήσουν πολιτικό λόγο και θα αναδείξουν πρόσωπα έντιμα, ηθικά και, κυρίως, με ειλικρινή διάθεση προσφοράς. Και δεν πιστεύουμε πως τα νέα αυτά πολιτικά πρόσωπα θα πρέπει να είναι απαραίτητα –στο σύνολό τους- «γραμματιζούμενοι»…
ΥΓ: Ακόμη κυκλοφορούν ελεύθεροι όλοι όσοι κατέστρεψαν είτε προς ίδιον όφελος είτε κατόπιν εντολών τη χώρα... Κανείς δεν έχει ζητήσει -επισήμως- και δεν έχει επιδιώξει ουσιαστικά την (παραδειγματική) τιμωρία τους. Και αυτό θα έπρεπε να λέει πάρα πολλά σε όσους θα ψηφίσουν στις επικείμενες εκλογές...
Τέλος, απευθυνομενοι προς τον πρωθυπουργό ο οποίος δήλωσε ότι "επαναστατικό είναι να ανοίγεις δρόμους ακόμη και όταν δεν υπάρχουν", εμείς του λέμε ότι "ηλίθιο και επικίνδυνο είναι να ανοίγεις τρύπες εκεί που δεν υπάρχουν"... (ελπίζουμε να είναι σε τέτοια διανοητική κατάσταση που να μπορεί να κατανοήσει την συμβουλή μας)
ΠΗΓΗ
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Το επικίνδυνο παρεάκι του Αλέξη προσπαθεί «να αλλάξει την σκυτάλη»...
Ο λαός καλείται να εκλέξει και επισήμως τους δημίους του
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να «αυτομολήσει» και να ενσωματωθεί στις φιλομνημονιακές δυνάμεις, απώλεσε και το ηθικό έρεισμα να υφίσταται ως κυβέρνηση, αλλά και ως κόμμα, αφού εξαιτίας ενός προγράμματος που δεν υπήρξε, οδηγήθηκε σε μία διαπραγμάτευση που παταγωδώς απέτυχε, εγκατέλειψε τις βασικές ιδεολογικές του αρχές και αφού απογοήτευσε στον μέγιστον βαθμό, όλως παραδόξως στράφηκε εναντίον της χώρας και του λαού, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε... συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα την υποστήριξη όλων των φιλομνημονιακών ΜΜΕ!
"Φίλος ο Αλέξης, φιλτάτη η αλήθεια" δήλωσε ο Μανώλης Γλέζος. Έτσι, κοινή ομολογία (των ακόμη αντικειμενικά σκεπτόμενων πολιτών) είναι πως η στροφή του Αλέξη Τσίπρα (και της κυβερνητικής του παρεούλας) αποτέλεσε και τον καταλύτη δημιουργίας ενός αμφιλεγόμενου πολιτικού δυναμικού (αριστερή πλατφόρμα), ο οποίος ενέχει περισσότερο χαρακτηριστικά «δοχείου υποδοχής» των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του Αλέξη. Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός επιθυμεί να λειτουργήσει ως πολιτικό και ηθικό άλλοθι της ψευδοαριστεράς, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσει «καινοφανή» επιχειρήματα (π.χ. δραχμή) περί διαχείρισης της κρίσης που βιώνει η χώρα. Λεκτικά επιχειρήματα τα οποία δεν συνοδεύονται από την δημοσιοποίηση κάποιου μεσοπρόθεσμου προγράμματος, αλλά επιμένουν στην τακτική (επιτυχημένη συνταγή) της δημιουργίας συναισθηματικής φόρτισης και, στηρίζονται, κυρίως, στο «κρυμμένο μήνυμα» (που χρησιμοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ) του «δεν πληρώνω».
Ως αντιπολίτευση, αλλά και ως πρωθυπουργός, με διαφορετικές στοχεύσεις, ο Αλέξης Τσίπρας συμμάχησε με τον διάβολο. Και δεν διστάζει να ξανασυμμαχήσει προκειμένου να αποφύγει τα τραγικά για τον ίδιο αποτελέσματα των πολιτικών του επιλογών. Ο Αλέξης Τσίπρας, μη θέλοντας να συσχετισθεί με τους εφαρμοστικούς νόμους του τρίτου μνημονίου, οδηγεί τη χώρα σε εκλογές στις οποίες δεν θα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις εκπροσώπησης όλων όσων επιθυμούν οι πολίτες. Ο ίδιος, έχοντας απωλέσει την λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου του 2015 (κέρδισε τις εκλογές με το περίφημο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης»), έχοντας εξαπατήσει και αδιαφορήσει πολιτική στον μέγιστο βαθμό όσον αφορά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αρνούμενος ακόμη και τις ίδιες τις (καταγεγραμμένες) δηλώσεις του, επέλεξε να οδηγήσει την χώρα (για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο) σε εκλογές, των οποίων το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά αλλού πέρα από τη δημιουργία μίας συγκυβέρνησης (που θα ονομαστεί εθνικής ενότητας ή εθνικού σκοπού, χωρίς να προσδιορίζεται ο λόγος δημιουργίας της και το σχέδιο λειτουργίας της) καθαρά φιλομνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, ρίχνοντας στον Καιάδα ολόκληρη τη χώρα.
Οδεύοντας σε εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία να εμφανίζεται ως το κόμμα που θέλει να τις αποφύγει (αφού δεν θέλει να φέρει την ευθύνη της κατάθεσης των εφαρμοστικών νόμων του τρίτου μνημονίου), ελπίζοντας πως έτσι θα κατορθώσει να ανασυνταχθεί ή να αποφύγει μία νέα καταδικαστική απόφαση του λαού, αντιλαμβανόμαστε πως η επιχείρηση διαμοιρασμού ευθυνών από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα (και της παρεούλας του), αποτελεί ουσιαστικά ένα πολιτικό όνειδος, αφού δεν αποσκοπεί σε οποιοδήποτε σχεδιασμό διάσωσης της χώρας. Η επιμονή στην επιλογή της διάσωσης των κομμάτων και όχι της χώρας, είναι τελικά ένας από τους πλέον αρνητικούς βασικούς παράγοντες λειτουργίας του πολιτικού σκηνικού, το οποίο ασθενεί (επί δεκαετίες) αλλά δεν έχει καμία διάθεση να διορθώσει τα δικά του κακώς κείμενα και επιλέγει (επί μονίμου βάσεως) να λειτουργεί παρασιτικά ως προς την ίδια τη χώρα… Η Νέα Δημοκρατία, με βεβαρυμένο φιλομνημονιακό παρελθόν, αλλά και με καταγεγραμμένη πολιτική αναξιοπιστία (η περίφημη «στροφή» Σαμαρά προς τις επιταγές της Μέρκελ και της γερμανικής Ευρώπης), κατανοεί πως η με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχή της σε ένα κυβερνητικό σχήμα, αποτελεί πολιτική αυτοκτονία και οριστική διαγραφή της ως κομματικού μηχανισμού από την πολιτική ζωή της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ, επίσης βεβαρυμένο ταμάλα με την πολιτική διαφθορά, την συστηματική αλλοίωση του Συντάγματος, αλλά και την είσοδο της χώρας στο καθεστώς μνημονίων – κατοχής, πνέοντας τα λοίσθια, προσέλαβε την Φώφη Γεννηματά ως «θυρωρό» που θα κλείσει οριστικά την «πόρτα του μαγαζιού», προϊδεάζοντας για το τι μέλλει γεννέσθαι στα πολιτικά κόμματα που θα ακολουθήσουν τα βήματα του πάλαι πότε κραταιού ΠΑΣΟΚ…
Στα βήματα του ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα φτιαγμένο από καναλάρχες και μεγαλο-εργολάβους του δημοσίου, το «Ποτάμι», που χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα αλλά με καθαρά φιλομνημονιακή (φιλογερμανική) πολιτική στάση και με άκρατο καιροσκοπισμό, επιθυμεί χωρίς ενδοιασμούς να μετέχει σε μία κατοχική κυβέρνηση, αδιαφορώντας για το –έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτο- πολιτικό αύριο. Η ανυπαρξία πολιτικής και οικονομικής πρότασης, αλλά κυρίως η επικίνδυνη άγνοια(;) επί των κρισιμότατων εθνικών θεμάτων, καθιστούν το ο πολιτικό «μόρφωμα» του Σταύρου Θεοδωράκη, ως έναν επικίνδυνο «καλοθελητή» των γερμανικών (και όχι μόνο) συμφερόντων…
Η περίπτωση των ΑΝΕΛ, εκτός από τον πρόσφατο τραγέλαφο με την ρίψη αυγών και άλλων τινών στον πρόεδρό του κόμματος και υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο, αποτελεί μία ακόμη περίπτωση κόμματος που διέθετε καταπληκτική «βιτρίνα», αλλά δεν είχε να διαθέσει τίποτε άλλο στην χώρα πέρα από εύκολα «παχιά λόγια» και υποσχέσεις των στελεχών του. Αποτελεί μία «καραμπινάτη» περίπτωση κόμματος που καπηλεύθηκε επιλεκτικά τον πατριωτικό χώρο και με αυτό τον τρόπο επέκτεινε την περαιτέρω διάσπαση του (λίαν ευχάριστο γεγονός για όσους δεν θέλουν να λειτουργούν οι Έλληνες πολίτες ως έθνος). Οι συνεχείς παραιτήσεις μελών και στελεχών του, αλλά και η απόλυτη απομάκρυνση της ηγετικής του ομάδας από το καταστατικό λειτουργίας των ΑΝΕΛ, κατέδειξαν για μία ακόμη φορά την σοβαρότατη «πολιτική ασθένεια» της ανακολουθίας λόγων και έργων. Στην περίπτωση των ΑΝΕΛ, που τον Ιανουάριο του 2015 ζητούσαν την ψήφο των πολιτών προκειμένου να λειτουργήσουν ως αντισταθμιστικός παράγοντας απέναντι στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ και η μετέπειτα πλήρης ασυμβατότητα ακόμη και με το καταστατικό του κόμματος, αποδεικνύονται ταφόπλακα μίας προσπάθειας που από το 2012 έδειξε πως οδηγούνταν στο κενό εξαιτίας της ματαιοδοξίας συγκεκριμένων υψηλά ιστάμενων στελεχών του. Έχοντας κλείσει τον «κύκλο» τους, οριστικά και αμετάκλητα, οι ΑΝΕΛ οδηγούνται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αφού δεν στάθηκαν ικανοί να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο – πρόταση διάσωσης της χώρας (για την ακρίβεια τέτοιο σχέδιο υπήρξε και κατατέθηκε το 2012 στην σύγκλιση των πολιτικών αρχηγών με τον Κάρολο Παπούλια, αλλά ο ίδιος ο κ. Καμμένος αρνήθηκε την ύπαρξη του όταν διαπιστώθηκε πως κανένα κόμμα δεν είχε πρόταση – πρόγραμμα και ο κ. Βενιζέλος απευθυνόμενος στον κ. Καμμένο του είχε πει «μπορεί να γίνει τώρα κυβέρνηση των ΑΝΕΛ, αλλά χωρίς τον κ. Καμμένο πρωθυπουργό»). Η παρένθεση των ΑΝΕΛ έκλεισε, άδοξα για όσους ρομαντικούς πατριώτες πίστεψαν πως «κάτι καλό θα μπορούσε να γίνει» και η επίδραση αυτής της «κακής προσπάθειας – παρένθεσης» λειτουργεί ως «φρένο» υγιών πολιτικών δυνάμεων που μέχρι σήμερα δεν έχει επιτραπεί –από το σύστημα- η ανάδειξή τους.
ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή αποτελούν δύο τελείως διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις, με την ίδια περίπου καταγεγραμμένη (επίσημα) δυναμική, είτε δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να κυβερνήσουν (ΚΚΕ) είτε αν κυβερνήσουν θα οδηγήσουν σε απόλυτη διεθνή (οικονομική και πολιτική) απομόνωση τη χώρα επειδή έχουν χαρακτηριστεί (δικαίως ή αδίκως, είναι τελείως αδιάφορο, ιδιαίτερα αυτή τη χρονική στιγμή) ως φασίστες και ναζιστές...
Χωρίς κυβέρνηση, λοιπόν, σε μία κρισιμότατη χρονική περίοδο (με συνταρακτικές γεωπολιτικές αναταράξεις στην περιοχή μας), καλούνται –για λόγους που ο πρωθυπουργός δεν επεξήγησε επαρκώς- οι πολίτες της χώρας να προσέλθουν στις κάλπες για να επιλέξουν μεταξύ των…. ανίκανων και επικίνδυνων ποιος είναι «ικανός» να βρεθεί στο τιμόνι της χώρας, η οποία έχει παραδοθεί προς λεηλασία στις ευρωκατοχικές (κυρίως γερμανικές) δυνάμεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η πολιτική ανικανότητα και ευθυνοφοβία καταστρέφουν ή απειλούν να καταστρέψουν μία χώρα. Είναι όμως η πρώτη –ίσως- φορά, που συντεταγμένες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, την σέρνουν προς την ολική καταστροφή της.
Το ζητούμενο, μέσα από όλα αυτά, είναι το τι πρέπει να κάνει και πως πρέπει να αντιδράσει ο ελληνικός λαός. Αν και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει σχηματισθεί ο χάρτης των πολιτικών κομμάτων που θα συμμετέχουν στις εκλογές, αν και δεν γνωρίζουμε τι προγράμματα(;) θα επικαλεσθούν κατά την προεκλογική περίοδο και τέλος, αν και δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ούτε την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών, πιστεύουμε πως οι συγκεκριμένες εκλογές αποτελούν μία υψηλής τεχνικής παγίδευση των πολιτών, η οποία επιβεβαιώνεται με τη δήλωση της Κομισιόν, η οποία ανέφερε πως αυτές οι εκλογές είναι μία ευκαιρία για να διευρυνθεί το μέτωπο των φιλομνημονιακών στην λαϊκή βάση…
Δεν γνωρίζουμε εάν κατά την προεκλογική περίοδο θα πέσουν και άλλα αυγά, ντομάτες, πέτρες ή και βοθρολύμματα κατά των υποψηφίων βουλευτών και αρχηγών κομμάτων. Γνωρίζουμε, όμως πως ο κυβερνητικός αιφνιδιασμός των εκλογών, ως επιπλέον στόχευση είχε την αφαίρεση πολύτιμου χρόνου από την σοβαρή πιθανότητα δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που θα είχαν προτάσεις ουσίας, με στιβαρές και σοβαρές καινοφανείς πολιτικές παρουσίες και που, τέλος, θα συγκέντρωναν ισχυρή δυναμική (λίαν επικίνδυνη για το παρόν φιλομνημονιακό πολιτικό δυναμικό) στην εμπιστοσύνη των πολιτών. Κύριος στόχος της επικείμενης εκλογικής διαδικασίας είναι η παράταση του πολιτικού (και οικονομικού) χάους στην Ελλάδα, με ένα υποταγμένο στις γερμανικές απαιτήσεις κυβερνητικό σχήμα – συνονθύλευμα, του οποίου η χρονική διάρκεια θα είναι αντιστρόφως ανάλογη της προθυμίας επιβολής των καταστροφικών για την Ελλάδα εφαρμοστικών νόμων.
Σύσταση προς σκεπτόμενους πολίτες: Αντίσταση επί της ουσίας, με άρνηση στήριξης των μηχανισμών κατοχής της χώρας, δηλαδή της κατοχικής οικονομίας… και ταυτόχρονη δημιουργία πυρήνων πολιτών που με υψηλές ταχύτητες θα δομήσουν πολιτικό λόγο και θα αναδείξουν πρόσωπα έντιμα, ηθικά και, κυρίως, με ειλικρινή διάθεση προσφοράς. Και δεν πιστεύουμε πως τα νέα αυτά πολιτικά πρόσωπα θα πρέπει να είναι απαραίτητα –στο σύνολό τους- «γραμματιζούμενοι»…
ΥΓ: Ακόμη κυκλοφορούν ελεύθεροι όλοι όσοι κατέστρεψαν είτε προς ίδιον όφελος είτε κατόπιν εντολών τη χώρα... Κανείς δεν έχει ζητήσει -επισήμως- και δεν έχει επιδιώξει ουσιαστικά την (παραδειγματική) τιμωρία τους. Και αυτό θα έπρεπε να λέει πάρα πολλά σε όσους θα ψηφίσουν στις επικείμενες εκλογές...
Τέλος, απευθυνομενοι προς τον πρωθυπουργό ο οποίος δήλωσε ότι "επαναστατικό είναι να ανοίγεις δρόμους ακόμη και όταν δεν υπάρχουν", εμείς του λέμε ότι "ηλίθιο και επικίνδυνο είναι να ανοίγεις τρύπες εκεί που δεν υπάρχουν"... (ελπίζουμε να είναι σε τέτοια διανοητική κατάσταση που να μπορεί να κατανοήσει την συμβουλή μας)
ΠΗΓΗ
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου